ن/ آرام محمدی
آسونیوز- علیرغم
اطلاع کامل و موثق مسئولین حکومتی از ورود اولیه و شیوع ویروس کرونا در ایران؛
حکومت با انکار، لاپوشانی و سهل انگاری و عدم اطلاع رسانی دقیق و تعمدی، فاجعه
گسترش بیماری کووید 19 "کرونا" را در ایران فراهم کرد و در عین حال در
مقابله و مواجه با این امر ناتوان و ناکارآمد بوده است.
رژیم ایران از
ابتدای شیوع ویروس و با هدف ترغیب و در راستای فریب مردم جهت شرکت در انتخابات نمایشی
مجلس و راهپیمایی حکومتی 22 بهمن، از بیان حقیقت و شفاف سازی امتناع کرد و
متاسفانه با بی تدبیری حکام و مسئولین، ابعاد کنونی و تبعات آتی این بیماری و آمار
بالای تلفات انسانی آن به شکل قابل توجهی افزایش یافته و اکنون نیز از توان و
کنترل رژیم ایران خارج شده است.
تجربه و آزمون های
گذشته در ایران در مواجه با بحران ها نشان داده که وقوع حوادث همیشه شکل جدی به
خود گرفته و شهروندان میبآیست برای گریز از مشکلات اقدام می کردند. حال، با فراگیر
شدن ویروس کرونا در 31 استان و ابتلای هزاران نفر و جان باختن بیش از 5 هزار تن دیگر
و کمبود وسایل بهداشتی در جامعه و به ویژه در مراکز درمانی و بیمارستان ها، موجب
شده تا علاوه بر شهروندان، کادر درمانی نیز به این ویروس مبتلا شده و تا کنون بیش
از 40 تن از پزشکان و پرستاران جان خود را از دست داده اند.
در این میان به
سبب احتکار وسایل و تجهیزات بهداشتی توسط خود نهادهای دولتی، امنیتی و سپاه، و
همچنین شرایط اسفناک اقتصادی، مردم توان خرید لوازم بهداشتی را در بازار سیاه
ندارند و ناکارآمدی، عدم هماهنگی، دخالت نهادهای نظامی و امنیتی در امورات پزشکی،
فساد گسترده ساختاری، عدم تخصیص بودجه کافی و غیره، مشکلات شهروندان در جهت مقابله
با این بیماری را دو چندان کرده است.
در این میان برخی
از مهره های حکومتی ضمن انتقاد از حسن روحانی، خواستار کار به اصطلاح جهادی در این
زمینه شده اند. نزدیکان به رژیم، از روحانی خواسته اند که مدیریت اجرایی را به
نهادها و افراد قاطع بسپارد. در ضمن باید یادآور شد که تنها سوء مدیریت دولت روحانی
موجب بروز مشکلات مضاعف نبوده و تمایت و کلیت نظام از راس هرم "خامنه ای تا
مسئولین رده های میانی و..." در مواجه با بحران های گذشته تا کنون، از جمله
در مقابله با ویروس کرونا بی کفایت و بی تدبیر عمل کرده اند.
در این مجال باید
سوال کرد که، تمامی ارگان های امنیتی و نهادهایی که دارای قدرت اند، تحت امر حاکمیت
و بیت خامنه ای هستند. حال، این نهادها چه میزان دغدغه مشکلات شهروندان و خانواده
هایی که از بیماری کرونا رنج برده و نفس آنان را به شمارش انداخته، را دارند؟ شاید
یکی از پاسخ ها این باشد که بحران در مدیریت، حیف و میل کردن بودجه، مشخص نبودن
وظایف دستگاه ها، دخالت نیروهای دست و پاگیر و غیر متخصص همچون بکارگیری طُلاب در
بیمارستان ها و دخالت در امر پزشکی، نبود رسانه های مستقل، عدم اطلاع رسانی دقیق و
شفاف، همه و همه موجب شده تا که رژیم ایران یکی از ضعیف ترین و ناکارآمد ترین
ساختارهای مدیریت بحران را در میان کشورهای جهان داشته باشد.
در همین زمینه،
وزارت بهداشت در نامه ای به وزارت اطلاعات از احتکار ده ها میلیون ماسک و دستکش در
طول 24 ساعت در میانه اسفند 98 خبر داده بود. قطع به یقین، قدرت اجرایی یک فرد عادی
و یا یک احتکارکننده معمولی در این مورد ناچیز بوده و فرد یا افرادی که اقدام به
چنین احتکاری با چنین وسعتی می کنند، به خود نظام و یا سپاه و افراد دلال نزدیک به
حکومت وابسته، و مافیایی وارد عمل می شوند.
حال پرسش دیگری
در این خصوص مطرح است که، علیرغم کمک های جهانی در راستای مقابله با ویروس کرونا
به ایران، مردم و بسیاری دیگر در داخل و خارج از مرزها این نگرانی و دغدغه را
دارند که با وجود کمک های مالی و ارسال تجهیزات بهداشتی به ایران، آیا تضمینی برای
بهبود اوضاع فعلی و اتخاذ تمهیدات و تدابیری از سوی مسئولین حکومتی وجود دارد؟
هر چند پاسخ به این
پرسش نیز برای مخاطبین روشن است، اما در واقع باید گفت که استفاده نمایشی و در عین
حال تبلیغی از تجهیزات پزشکی که بارها در گذشته نیز حین وقوع حوادث و مواجه با دیگر
بحران ها شاهد آن بوده ایم، احتکار وسایل بهداشتی و پزشکی به وسیله دستگاه های اجرایی
و نظامی همچون سپاه، این نگرانی را تشدید می کند که، ارسال کمک های جهانی به ایران
تغییری در وضعیت بیماران، مراکز درمانی و نهایتن در جامعه ایجاد نکند.
در بحران ها و
حوادث سال های گذشته نیز کمک های جامعه جهانی، سازمان های حقوق بشری داخلی و بین
المللی و کمک های مردمی، به دست شهروندان آسیب دیده نرسید و بعدها یا در بازارهای
آزاد توسط نهادهای حکومتی و دلالان وابسته به حکومت به فروش رسیده اند و یا به دیگر
نقاط و برای گروه های تندرو و نیروهای نیابتی سپاه در منطقه و جهان ارسال شده و در
عین حال این کمک ها نیز همچون گذشته قربانی فساد اداری و سیستماتیک حکومت می شوند.
هر چند باید خصوصی
سازی بهداشت و سلامت مردم را نیز به این مقوله افزود. زیرا با شروع واگذاری و خصوصی
سازی در دولت احمدی نژاد، سیاست های دولت و کل نظام ایران برای پولی سازی بهداشت و
حتی آموزش آن، از یک طرف دسترسی جامعه و بویژه افراد ضعیف و کم درآمد به خدمات درمانی
کمترو کمتر شد و از سوی دیگر، درآمدهای کلان و میلیاردی این دست از اقدامات مافیایی
حکام ایرانی که تا کنون نیز ادامه دارد، به جیب مسئولین حکومتی و افراد وابسته به
دولت سرازیر شد و مقداری از این درآمد ها صرف توسعه نظامی و تقویت بنیه سرکوب و
کشتار مضاعف مردم شد.
به طور معمول و
به دفعات مکرر، مسئولین رده بالای حکومتی از فساد نهادها و افراد نزیک به راس نظام
سخن گفته اند. قطعن احتکار تجهیزات پزشکی و وسایل بهداشتی برای مبارزه با ویروس
کرونا که از سوی خود رژیم جمهوری اسلامی ایران بوده، و این موضوع حکایت از فقدان و
عدم حکمرانی سالم و در نهایت بی اعتمادی مردم به رژیم است.
در واقع در زمان
بروز بحران و حوادث می توان کارآمدی و توان مدیریت یک دولت و نظام سیاسی را برآورد
کرد و آن را سنجید. اما دولت های گذشته و کنونی ایران و همچنین نهادهای امنیتی و
نظامی منجمله سپاه که قدرت را در دستان خود قبضه کرده اند و به عنوان کار و فعالیت
جهادی نیز در عرصه های مختلف سفره خود را پهن کرده، و در روزهای سختی که مردم نیاز
مبرم به کمک و یاری دارند، عملا ناکارآمد، فاسد و ناتوان جلوه کرده و از مسئولیت
های محوله خود نیز شانه خالی کرده اند. اکنون با ارزیابی و تحلیل دقیق تر نسبت به
مواجه در ساختار مدیریتی ایران، می توان نتیجه گرفت که خود ساختار مدیریتی رژیم بیمار
است.
بنابراین، در هر
شرایطی و بویژه در شرایط بحرانی، مردم به دولت و به اصطلاح فعالیت های جهادی و غیره
رژیم ایران هیچگونه اعتمادی ندارند و در مقابل نیز دولت به عنوان متولی و سپاه و
ارتش و نهادهای اجرایی به مثابه کمک به اقدامات دولت، کوچکترین تلاشی را در راستای
تغییر رویه خود نشان نداده اند. در نهایتو در طی سالیان متمادی، سوء مدیریت و ناکارآمدی در مدیران و دستگاه های
حکومتی ایران نهادینه شده است و سرسپردگی آنان به سپاه و نهادهای امنیتی بیش از
گذشته خود را نشان داده است.