آرام محمدی

آسوی روژهلات/ در اریبهشت ماه سال جاری تا کنون دستکم ٦٤مورد اعدام در این بازه زمانی به اتهامات مختلف صورت گرفته و روندی افزایشی داشته، اما برخی از کانال های خبری این آمار را واقعی ندانسته و آن را ٨٠ مورد اعلام کرده اند و گفته می شود که دهها زندانی دیگر در انتظار اجرای حکم اعدام هستند.

هر چند این آمار مربوطه به اعدام هایی که رسانه ای شده و یا نهادهای حقوق بشری در مورد آن اطلاع رسانی کرده اند، میباشد. زیرا بر اساس آمارهای اعلام شده از سوی سازمانهای حقوق بشری و فعالین مدنی، بیشتر اعدام ها در زندان های ایران به صورت مخفیانه و در خفا انجام می شود و از عدد و رقم واقعی آن اطلاع دقیقی در دسترس نیست.

حال علیرغم انتقادات شدید داخلی و بین المللی به اعدام های گسترده در ایران، این نظام توتالیتر از اعدامها به عنوان حربه سیستماتیک و ابزاری برای ایجاد فضای خفقان و رعب و هراس در جامعه بهره می برد.

از همین رو، تجربه و آزمون نشان داده که اعدام و سرکوب عریان و خشن و حذف فیزیکی و قهری توسط نهادهای امنیتی و مرتبط، نه تنها هیچ گره ای از کلاف سردرگم حاکمیت را باز نکرده و صرفاً جهت قدرت نمایی و کنترل اوضاع در راستای بقا و ماندگاری بوده، اما در این میان یک واقعیت انکارناپذیر وجود دارد که خشونت باز تولید خشونت بوده و اعدامها نمی تواند مردم را از مسیری که می پیمایند، باز بدارد.

پس از انقلاب زن، زندگی، آزادی که ٨ ماه از آن می گذرد؛ سرکوب، بازداشت و اعدام های فله ای نتوانسته که خواست حکومت را بجا آورد و این انقلاب کماکان به قوت خود باقیست و با تمام توان به پیش می رود و خود حاکمیت از راس هرم تا پایین نیز به این واقعیت پی برده اند که، اعدام و کشتار و سلاخی کردن هیچگاه موثر نبوده و بلعکس مردم را تا تحقق مطالباتشان مصمم تر کرده است.

طیف های مختلف جامعه اعم از پیرو جوان و زن و مرد، معلم و بازنشسته، بازاری، دانش آموز و دانشجو و اساتید دانشگاه ها، کارگران، همه و همه عمیقاً به شرایط موجود و وضع اسفبار کنونی به خوبی واقف و آگاهند و با کشتار و اعدام هم مرعوب نخواهند شد و پای پس نخواهند کشید.

بار دیده شده‌‌ 27